Fikra berhevkirina navên kurdî ji zû de di bîra min de bû.
Piştî mirina kekê min Mehmed Uzun, ez xebata civandina navan bileztir kirim. Dema ku Mehmed nexweş bû, ew di nexweşxaneya Venî Vidî ya Diyarbekrê de bû. Ez jî 4–5 hefte li ba wî mam.

Rojekê Dr. Fîkrî Kutlay bi xortek hatin oda wî. Di hemberê wî xortê de zarokekî pêçayî hebû. Dr. Fîkrî got:
“Berî nîv saetê keçeke vî xortî û jina wî hat dinê. Ew dixwazin Mehmed Abê navê wê lê bike.”

Mehmed raketibû.
Fîkrî got:
“Tu dibînî Mehmed Abê razaye, ez jî kefîlê wî me, bila navê keça te Zerya be. Ew ji vî navî hez dike.”
Xort pirsî: “Wateya Zerya çi ye?”
Min got: “Bi tirkî Deniz e.”

Dema Mehmed şiyar bû, min ji wî re vê bûyêrî îzah kirim. Me dest bi sohbeta navên kurdî kir.
Min got:
“Divê meriv navên kurdî digel wateyên wan bicivîne û çap bike, da ku herkes bi hêsanî hilbijêre.”

Mehmed li min nêrî û bi dengê nerm got:
“Birako, bi gotina divê nabe. Hema tu ji îro dest pê bike û navan bicivîne.”

Min jî got:
“De, ji te re soz, ez ê vî karê bikim.”

Hêvî dikim ev berhevoka navan dê alîkariya dê û bavan, xwişk û birayan, kal û pîrikan, ap û metan, xal û xaltiyan bike—ku ew navêkî bi dil û nasnameyê be.

Ji bo hemû berhemên Weşanên Avesta vir bitikînin
Ji bo hemû berhemên Mustafa Uzun vir bitikînin