Derî Vekirî Bihêlin Wê Hechecîk Vegerin-Îrfan Amîda

Di romana xwe ya sêyem de, Îrfan Amîda vegotina xwe kûrtir dike, lê bi retorîkeke bêhempa û lêkolînên qelew yên hişyariyê. Di destpêka şerê xendekan de, ew derûnîya jinê bi hûrbînî dihûne, yan jî hêzekê dide sehekên xwîner ku bi çêjeke din xwîne xwîneran dihisîne.

Yar û neyar dixin mêzîna hîçîyê. Mîna morîkên gerdenîyekê, bi vegotinê bendeke dîtir çêdike li hember dorpêçkirina bajêr. Bi vî awayî, Amîda atmosfereke bênavendî ava dike ku li xwe metalîk, xav, kal û bêgiyan e.

Bêgiyan e neyar, lê Amîda evê nabêje, yan jî bê alîkarîya xwe yên rastînî, wî li hin tiştên din e, bi tiştinî din mijûl e. Di şewatê serqisê de, ew bi bêhna axê, vizîna bê, rîtma zemên, êş û azara mihacirîyê dadikeve… yan jî bi tu tiştî danakeve lê bi me werê tê.

Dîyalog û Monolog: Rêya Xwedîtinê

Dîyalog û monologên seyr ên romanê mirov di awêneyekê de didin ku xwe bibîne bê çi li xwe dike bar — çi li wî bar e. Ew seyr û xebata hestiyê ne tenê rê dide fêmkirinê, lê navenda xwe yên derûnî jî dişopîne ber avê.

Îrfan Amîda: Jiyanê Nîşan Dide, Ne Tenê Dibîne

Îrfan Amîda jiyana mirov ne tenê dibîne, ew raste rast wê jî bi mirov dide jîyandin jî. Romanek e ku te naxwazî bixwînî “bo zanîn”, lê bo ku xwe bibînî, bê ku tu binivîsî bêjî: ez çi me?