Li wî gundê Kurdan ê li Ermenistanê li berpala çiyayan berdewama “Odên Kurdî”, yên payîza derengî û zivistanê, piştî temambûna cot û cobaran, reşandina tovê cê û gênim di dawîya baharê û destpêka havînê de çêdibû, ji ber ku di vî zemanî de gundîyan, weke dibêjin, xemên xwe didan ber serê xwe û di navbirîya kar û barên giran de, beriya gihadirûnê bi dilekî rehet û baristan di nava gund de, li cîyekî kifş ewana rûdiniştin û sohbet dikirin; mêrên bi temenê mezin û kalemêr, lê zilaman, xortan an xwe didan ser wan, ser civata wan yanê jî cuda dicivîyan û bi giranî henek û laqirdî dikirin. Di vî heyamê salê de, di van civat û civînên der ve de gotina berhemên zargotinê, folkilorîk, ku di odeyan de yên payîzan û zivistanan dihat bicîanînê, wek tiştekî ne bi cî, bêheyam dihat dîtinê. Mêrên mezin, navsere û kalemêr di vî heyamî de bi giranî li ser rewşa xwe ya hemdem, li ser hal û wextê cîhanê û qedera millet, li ser wê yekê dipeyivîn, kanê sala ku ew ketine navê wê ya bi xêr û bereket be yanê na, û bi rastî jî nîşan, eşaretê vê yekê di vî heyamî de kifş û peyda dibûn. Bi taybetî ger mehên Gulanê û Hezîranê yên bi şilî bûn, baran weke pêwîst bû dibarî, wisa ne, gîhayê debara heywanan jî û nanê ji bona merivan jî wê baş bigîhîştana, erd ê bêtir ekindar bûya, lê ger qurlixî çêbibûya, baran kêm bibarîyana, rewş ê di vî warî de xirab bûya. Ji ber vê yaxê jî gundîyan banga xwe dikirin Xwedayê ewran, birq û birûskê, baranê, Mame reşan ku ew gunê xwe bi wana bîne û baranên xweş bi ser wan de bibarîne.