“Burasi tam olarak yeterli degil. Koltuktan uçamadim,“ dedi. Etrafina bakindi. “ Eger beni pencereye götürebilirsen sana uçabildigimi gösterebilirim.“ Buna inaniyordu. Bu konuda hiç bir süphe yoktu, bunu gerçekten yapabildigini saniyordu. Eger onu pencereye götürürsek elleri havada iki tarafina açilmis olarak yere çakilacakti. Ne diyecegimizi bilemiyorduk, biz de konuyu degistirdik ve sonra hastaneden ayrildik. Ayrilirken sesi kulaklarimda çinliyordu: “Uçabiliyorum baba, uçabiliyorum.“ On yedi yasindaki Lori Schiller birbirine bagli zengin bir ailenin tek kiziydi. Alti yil sonra ilk intihar girisiminde bulundu ve New York sehrinde kafasinda ona eziyet eden sesler ve üzerinde yirtik pirtik kiyafetleriyle sokaklarda dolasti. Lori Schiller artik bütünüyle olgunluga ulasmis bir sizofreni hastaliginin tam ortasindaydi. Defalarca hastaneye yatti, rehabilitasyon merkezlerine sigindi, durumu kötülesti, daha fazla intihar tesebbüsünde bulundu ve yorucu olan mutlak bir çaresizligin içinde yasadi. Ama kurtuldu. Simdi bu kisisel yasam öyküsünde Lori bizi, kendine ait sakli dünyasindan içeri aliyor, onu iyilestiren doktorlari ve hastaligi süresince aci çeken ailesini de yanina alarak bu hastaliktan nasil kurtuldugunu anlatiyor. Sürükleyici, yürek parçalayici ama kesinlikle yüceltici bir hikâye… “Sessiz Oda“ akil hastaliginin yarattigi yikici etkilere, sabrin ve cesaretin gücüne sahitlik eden mükemmel bir klasik. “Lori ile sizofreninin derinliklerine yolculuk ettikten sonra, asla eskisi gibi olamayacaksiniz.“ -Diane Sawyer- “Ilk sayfasindan itibaren Lori’nin hikâyesi sizi etkisi altina alacak ve üzecek…Sizofreni hakkinda okunulabilecek en iyi kitap.“-Oakland Press-(Tanitim Bülteninden)