Çocukluk yillarimda babam, bana asla unutmayacagim bir sey söylemisti: “Evlat, dogdugunda tüm dünya gülümserken sen agliyordun. Öyle bir yasam sür ki öldügünde tüm dünya agliyorken, senin yüzünde gülümseme olsun.” Hayatin gerçekte ne oldugunu unuttugumuz bir çagda yasiyoruz. Bir insani rahatlikla Ay’a gönderebiliyoruz ama caddenin karsisina geçip komsumuzla bulusma konusunda sikinti yasiyoruz. Dünyanin diger tarafindaki bir hedefi bir füzeyle hatasiz bir biçimde vurabiliyoruz ama çocuklarimizla kütüphaneye gitmek için zaman ayirma konusunda sikinti yasiyoruz. Insanligimizla baglarimizi yitirdik. Amaçlarimizi kaybettik. En önemli degerlerimizi göz ardi ettik.
Ölüm döseginde George Bernard Shaw’a, “Hayatinizi tekrar yasama sansiniz olsaydi ne yapardiniz?” diye sorulmus. Bernard Shaw kisa bir süre düsünmüs ve iç çekerek cevap vermis. “Aslinda olabilecekken hiç olamadigim kisi olmak isterdim.” Ayni seyin sizin de basiniza gelmemesi için bu kitabi yazdim.
Bu nedenle, size içtenlikle soruyorum, siz ölünce kim aglayacak? Bu gezegende dolasma ayricaligina hâlâ sahipken, kaç yasami etkileme firsatiniz olacak? Yasaminizin sizden sonraki nesiller üzerinde ne gibi etkileri olacak? Son nefesinizin ardindan birakacaginiz miras ne olacak?