“Çi dem û wexta ku destê xwe dihingivînim vê nivişta ku gorbihuşta pîrika min daye min, mîna ku ruh ji min kişiyabe, bi carekê re dicefilim. Tu dibêjî qey tiştekî nedîtî û dûrî çavan, mîna enerjiyê ji nava niviştê derbasî serê tiliyên min dibe û ji wir jî li temamê bedena min belav dibe, laşê min dişibe, hişk dibe, bi ser hev de dicive û bê liv dimînim. Ziman li min dişikê, gotinek tenê jî ji nava lêvên min naşemite. Her carê demeke dirêj li wir dimînim sekinî, heta ku destê min diqerime û dixilxile xwarê. Wê hîngê ez bi xwe ve têm û careke din hêdî hêdî xwîn di canê min de digere. Paşê ez di bin çavan re li kesên derdora xwe mêze dikim, dema ez digihîjim wê qenaetê ku bala kesî li ser min e, hema ez xwe dixim rewş û halê xwe yê berê û deng ji xwe naynim. Nexwe wê navê dînbûnê bi dû min bixin û ez ê bihetikim, ku xwe bi ava heft çeman jî bişom ez ê nikaribim wî navî ji ser xwe bavêjim.”

….

“Rojekê piştî ku nimêja xwe qedand gazî min kir, ku ez biçim cem wê. Ez çûm û li tenişta wê li ser çokan rûniştim û min her du destên xwe danîn ser çokên xwe, mîna ku ez li hemberî tiştekî pîroz û miqedes çûbim secdeyê, min xwe nedilivand. Ez û ew bi tenê bûn. Destê xwe yê ricifokî bir paxila xwe û ji wir niviştek derxist. Bi destê min girt û nivişt xist deste min, “Bila ev nivişt li cem te be karxezala min. Têke stûyê xwe, ne bide hinekan û ne jî wenda bike. Nebî nebî ku tu van gotinên min ji bîr bikî ha! Te fam kir. Baş lê miqate be.” Gotinek jî ji devê min derneket, min digot qey ku ez tiştekî bêjim, ez ê gunehkar bibim. Min zîq li nivişta di deste xwe de mêze dikir.”