Romanê dest pê dike bi çend hikayetan ku bi rêya realîst û serhatî hatine nivîsandin. Her çend roman bi navê “Qaçaxê Mirad” tê zanîn, lê heta dawiya wê, ew bi awayekî natemam dimîne—wekî jiyana mirovan, ku gelek caran li nav şewat û şerê şexsî û neteweyî qutbû dibe.

Navê Mirad wekî nimênekî ji şexsiyeta kuştî, fedîkar û bi şewatê hatiye nîşandan. Di dîmenan de, mirîfekî edebî û zindî yê mîna Cengîz Aytmatov tê bîranîn:

“Niçê hîvê yî xar teze ji pişt çiya derketibû… siya çiya paqiş dikir û ronaya xwe ye şêlû dida rê…”

Ev gotinên hestyar diyar dikin ku roman ne tenê çîroka şerê ye, lê her weha destnîşana duyemîn a jiyanê, pirsên nebûyer û şikestîyên miletî û neteweyî ye.

Romanê jî, ji nû ve temaekî girîng dide berçav: dostiya Kurdan û Ermeniyan, ku mîna “têleke sor” nava efrandina civakî da derdikeve. Ev têma, bi awayekî nû jî lêkolînê ya edebî di nav romana Kurdî da diguhezîne, û belavbûna wî yê natemam, bernameyeke bê dawî li ser pirsên mezin a miletî dimeşîne.

Bi berhemên wî yên din wekî Rev û Sitar jî, Emerîkê Serdar dikeve rêya nivîskarên ku têkoşîna hevbûnê û îzexweşîyê bi helwestek edebî dikin. Her çend ev roman heta niha nehatî şandin, lê Qaçaxê Mirad wekî mirrê xweya romannûsî dimîne.