“Bir gu¨n do¨nu¨p yazdıklarımı okudum. Du¨s¸u¨nce derinlig?i
s¸ekline bu¨ru¨nen bir su¨ru¨ ıvır zıvır sac¸malık. ‘En azından bunun
farkındasın,’ dedim kendime. Bir su¨re ara verdim yazmaya.
Saksıya meneks¸e ektim, her gu¨n suladım, bir aks¸am geldim
sog?uktan donmus¸. Olabilir. Her s¸ey olabilir.”
Mutlulug?un tek numarasının insana ko¨tu¨ bir gec¸mis¸i unutma
gu¨cu¨ vermek oldug?unu bilen insanlar… Utanc¸ ve korku denen
kayalar arasında ezilen insanlar… Sevmeyecekse bu¨tu¨n gu¨cu¨yle
nefret eden insanlar… Ezilmis¸ onurlarıyla sag?a sola saldırmaya
hazır insanlar… Ancak benzer nedenlerle kafayı yemis¸ insanların
sac¸malamasıyla inilebilecek derinliklere inen insanlar… Hic¸
kimsenin u¨s¸u¨medig?i u¨lkeyi arayan insanlar…
Emrah Serbes, Memnun Kalırsın’da c¸u¨ru¨me hika^yeleri ve
c¸u¨ru¨menin ic¸inden insan hika^yeleri anlatıyor. Gadrin ve hu¨znu¨n
ic¸ine sarılı bir s¸efkatle…
Olag?andıs¸ına adım atan kitabın “Olag?an hika^yeler” bo¨lu¨mu¨ ise,
Serbes’in yazı seru¨veninde deg?is¸ik bir fasıl ac¸ıyor. Bir adamın
yavas¸ yavas¸ mavi oluverdig?i, son istasyonda veya olmayan
bir peronda gerc¸eklig?in deg?is¸tig?i, fantastig?in, bilimkurgunun
es¸ig?inden atlayan hika^yeler var bu bo¨lu¨mde.