Wezîrê vebêj û çîrokbêjê novela Îtbar, weke miraqdarekî ji meta xwe ya bi navê Meyane der barê kalikê xwe Hûtî Begê de dipirse û met jî çîrokên salên destpêka 1900’î par ve dike:
“Di wî zemanê zarotîya xwe de ez haqasî heyîr û motacê gotina wan çîrokên wê bûm bi giranî ji ber balkêşîya wan: Ew ji bona min wek çîrokên pir întêresant bûn. Lê niha, gava ez gihîştime temenê mezin, kaltîyê li min kar kiriye, hêja ji giranî, ji mezinaya derd, kul û xemên meta xwe, ji sebebê dijwarîya gotina wan çîrokan ji bona wê kûr fam dikim. Û ne ku bi tenê fam dikim, lê ew bûne weke yên min jî, ji ber ku birayên meta min, kalên min in û ez niha ji vê yekê ne ku bi tenê kûr fam dikim, lê bi ser de jî bi ruhîyeta xwe ve dihesim. Ji ber vê yekê jî ez hêja şaş û metelê wê yekê dimînim, ku meta min e Meyane, ya ku haqasî bi ceger û kinêz bû, haqasî bi ser me nevîyên birayên xwe de şewitîbû, bi çi hunerî ne ku bi tenê li ber wî derdê giran li ber xwe da, lê bi ser de jî gihîşt temenê pîrbûna herî kûr, herî temam: Weke nod salan.”Nivîskar, wêjezan, dîrokzan, rojnamevan-pûblîsîst û wergêrê Kurd ê bi nav û deng Wezîrê Eşoyê Hûtî Begê; bi novela xwe, Îtbarî di şexsê xwe de rabirdûya hemû Kurdên Êzdî yên li Ermenistanê vedibêje.