Insanlar “kuru et yiyen bir kadinin oglu” olan bir Peygamber yerine, elmas taçli, sirma kaftanli bir “Peygamber” tasavvur ediyorlardi. Yalniz tasavvur etmekle kalmiyorlar, ömrü boyunca bunlardan nefret eden ve uzak duran Nebi’den geriye kalan hatirayi bu tasavvura uygun aksesuarlarla süslüyorlardi. Yani insanlar “bir kul gibi yeyip bir kul gibi yasayan” bir peygambere inanmak yerine, tasavvurlarinda kayser ve kisra’ya benzettikleri bir peygambere inanmayi yegliyorlardi. Özetle insanlar “bir kul gibi yasamak”tan daha çok “kayser ve kisra gibi yasamaya” taliptiler. Kendi hayatlarini Peygamber’e uydurmak istemeyenler, Peygamber’i ve onun teblig ettigi dini kendi tasavvurlarindaki hayata uyduruyorlardi. Bu “uydurma” islemi “Hilafet, Islam Devleti” gibi kavramlari da kapsamina aliyordu. Bu nedenle siyaset sahnesine firlayan müslümanlar kendilerine peygamberin “kul” siyasetini degil, insanlara “kullarim” demeye alismis sulta sahiplerinin “piramitçi” siyasetini örnek aliyorlar, kafalarindaki “devlet” düsüncesini ona göre sekillendiriyorlardi. Bu hiç de içaçici olmayan durum, sözkonusu alanda kesif bir entelektüel bosluk yasandigi sonucuna götürdü beni. Bu bosluk “Islam siyaset teorileri” alaninda degil daha çok bütün teorilere temel teskil eden “tarihi ilk örnekler” alaninda yasaniyordu. Bu eser sözkonusu boslugu yalniz basina doldurma iddasinin degil, nebevi ve sultani siyaset arasindaki temel farkliliklari hicri ilk yüzelli yillik örneklerinden yola çikarak ortaya koyma çabasinin bir ürünüdür.