Cumhuriyeti, homojen bir ulus devlet kurma çabasinin sonucu olan nüfus degisimleriyle ve yakin tarihimizdeki yogun kentlesme nedeniyle yüksek oranda göç hareketlerine tanik oldu. Cumhuriyetin ilk yillarinda Nazi Almanyasi’ndan kaçan ve Türkiye’nin bilim camiasinda yer alan Yahudi ve rejim karsiti bilim insanlari, eski Dogu Bloku ülkelerinden geçimlerini saglamak için Türkiye’ye gelen küçük tüccarlar, ev hizmetlileri ve vasifsiz isçiler, özel üniversitelerin kurulmasindan sonra ihtiyaç duyulan yabanci ögretim üyeleri, uluslararasi sirketlerde ve projelerde is bulan yabanci uzmanlar ve yöneticiler bu göç resmini tamamliyor. Türkiye tarihinde önemli bir yer tutmasina karsin, göç olgusuna iliskin toplumsal süreçlerin bilimsel olarak çözümlenmesi için sarf edilen çabalar henüz çok yenidir. Türkiye’deki arastirmacilar uzun yillar daha çok “misafir isçi” ya da “Almanci” adi altinda Avrupa’ya göç etmek üzere ülkeden ayrilanlarla ilgilenmis ya da Bati Anadolu’nun süratle büyüyen metropollerinin tablosunu degistiren iç göç sorunlarini ele almistir. Türkiye’ye yönelik göç hareketlerinin tartisilmasi ancak 2000’li yillarda gündeme gelmistir. Göçmenlerin, özellikle de yüksek vasiflilarin deneyimlerine çok az ilgi gösterilmistir. Bu kitap göçmenlerin dört ayri ülkedeki (Türkiye, Büyük Britanya, Kanada ve Almanya) yasam seyirlerini karsilastiriyor ve yüksek vasifli göçmenlerin yönelim ve deneyimlerini ayrintili mülakatlar yoluyla çözümlemeye çalisiyor.