Feqiyê Teyran (Kürtçe – Türkçe)
Feqiyê Teyran’ın şiirleri inancın, sevginin, özlemin, arayışın ve duygunun yoğun şekilde yaşandığı bir meydandır. Şiirlerinin içinde bazen bir nehir akar tabiata ve tüm varlıklara can olur. Şiirlerinin bahçesinde gece gündüz durmadan bir bülbül öter. Bazen bir derviş gelir gönlünü ve zihnini hayatın hercümercinden kurtararak şiirlerin içinde tenha bir köşeye yerleşir. Kimi zaman ise hayatını silbaştan değiştiren, yaşına ve konumuna bakmadan aşk ile yepyeni maceraların ardına düşen gözü kara bir kahramana rastlanır. Bazen de aşkı kirletmemek için hayatından vazgeçen âşıklara rastlanır.
Feqiyê Teyran şiirlerinde kalemini fırça edasıyla kullanan bir şairdir. Tabiatın içindeki masalımsı görüntüleri somut gerçekliğe dönüştürür ve okuruna tablo hâlinde sunar. Bazen de bir heykeltıraş titizliğiyle davranır, sözleriyle dilberlerin güzelliğinden heykeller yontar. Şiirini bir ruha dönüştürür ve tabiattaki bütün varlıklara canlılık ve hareket kazandırır. Öyle ki, şiirleri okurken mısraların arasından aniden üzerinize kuş sürüleri sökün eder.
Bütün bunların yanı sıra Feqiyê Teyran, şiirlerinde, “Ey insanlar” diye hitap eden bir insan sevdalısı, bir marifet ve irfan şairidir.
