Ew Balindeya Birîndar ku Ez im-Eta Nehayî

Ez bextewar nekirîm, Mestûre can. Ew ji min hez nekir, tenê ji xwe hez kir. Ji ber vê yekê min kuşt. Ne ku derew dikir û ji min hez nedikir, lê ez—ez guldanka mezin di qafê wî de hûr kirim. Ew ji ber ku ez piçûk dibûm û ew bêrêzî li min dikir, min kuşt. Ewqasî ez piçûk dibûm û ew her tim jê bêrêz dibû, heta ku min hindik hindik xwe jî winda kir.

Êdî min xwe nedît. Ne di nav malê de, ne de dema derdikevim û vedigêrim. Ez dibûm bêxwedî. Lê Kawe—Kawe ez her tim didîtim. Bi kû derê dibûm, ez wî dibînî. Di destpêkê de, dema ez biçûma, ew got: “Neçe.” Ez diçûm: mala bavê xwe, mala bavê wî, cem heval û destexwişkên xwe, kor û kombûnên edebî. Paşê fêm kirim: ez her derê dibim, ew li pey min e. Di nav malê de jî, ode bi ode li pey min dihat. Min ne fêm kir ku dema ji derve derdikevim, hema li kenarê çemê, mil bi milê kolan û darên şeqamê, ew bi min re dimeşe. Di texsiyê de siwar dibim, ew li pey min e.

Ev min fêm kir: ew bi min re ye. Carinan navnîşanên cihê ku ez diçûm, ji min re dibêje, da min bawer bike ku li her derê li pey min e. Min bawer dikir. Hest dikir ku ew ji min re dibêje: “Çi bikî, çi nekî? Li kû siwarî texsiyê bibî, li kû derê peya bibî? Kê bihewînî, kê nehewînî?”

Min got:
“Kawe can, madem ku tu hertim li pey min î, çima nayî em bi hev re mil bi milê dimeşin?”
Û em dimeşiyan. Lingên min hev dialiyan, min xwe şaş dikir. Wekî kesek tazî di nav xelkê de derbas dibû—rût û qût.

…û ez hatim hembêza te, Mestûre can.

Nebêje min Kawe nekuştiye. Nebêje min guldanka mezin di serê wî de hûr nekiriye. Nebêje ku di nav xwînê de li odeyekê negeviziye.
Nebêje xwîn, xewnê betal dike.

Ji bo hemû berhemên Avesta Yayınları vir bitikînin

Ji bo hemû berhemên   Eta Nehayî vir bitikînin