Ev berhema hêja ji çil hikayetên ku Mela Mehûdê Bazîdî li jêr navê “Cami’i El-Hikayet” nivîsandine pêk tê. Ew jî berhemek ji bi dehan berhemên wî ye. Ev çil hikayetên han ên ku ji alîyê Mela Mehûdê Bazîdî ve hatine nivîsandin —çend libên destpêkê yên di der barê timahî û çikûsîya mela û kesên xwenda de hatine nivîsandin ne tê de— piranîya wan behsa bûyerên ku di dîroka me de qewimîne dikin. Wekî ku di berhemê de jî dîyar e, dîroka van serpêhatîyan, navên wan cihên ku ew bûyer li wan qewimîne —bajar, gund û navçe-— û navên wan kesên ku di piranîya van hikayetan de derbas dibin, hemû yên rastîn in.

Hikayetên vê pirtûkê bi vî awayî tên tesnîfkirin: Hikayetên 1-4 di der barê timahîya malê dinyayê û çikûsîya mela û xwendevanan ku di nav xelkê de tên gotin de ne. Hikayetên 5, 6, 9, 14, 15, 16, 20, 21, 27, 32, 34, 38 û 39’an, rasterast bûyerên dîrokî ne yên ku li Kurdistanê qewimîne. Hikayeta 12’an di der barê serpêhatîyeke evînê de ye ku li Kurdistanê gelekî belav e. Hikayeta 13’an, bi varyant û navekî cihê, di der barê serpêhatîya evîna Sîyabend û Xecê de ye. Hikayetên din jî di der barê bûyerên civakî yên di nav gel de ne, wekî dizîya dêran, şêlandin, kuştinên li ser meseleya namûsê… hwd.

Wekî berhema berî wê, “Adat û Rusûmatnameyê Ekradiye”, di vê berhemê de jî, tîpguhêzîya bi alfabeya Latînî, tîpguhêzîya bi tîpên Krîlî û nivîsa resen a bi tîpên Erebî di pirtûkê de cih digirin, ku ev yek jî dikare bibe çavkanîyeke hêja ji bo xwîner û lêkolîneran ku gelek alîyên jibîrbûyî û nenas ên berhemên zanayê Kurd Mela Mehmûdê Bazîdî vekolin û eşkere bikin.