Biyanî: Rêwiyek felsefî di nav ramana absurd û pelepûciyê de

Kitêba “Biyanî” ya Albert Camus, di bin dîtinên felsefî, absurd û bêwatebûnê de çerx dike. Roman, jiyana kesekî nîşan dide ku di nav bajarê xwe de, bi diya xwe re, bi dostê xwe re, herî zêde bi xwe re, xerîb û biyanî ye. Ev jiyan ne tenê bê maneyê, lê herwiha jiyaneke ku pêwendiyekî rastî bi derveyê xwe nayê avakirin.

Romanê “Biyanî” ne tenê jiyana bêmane dibîne, belkî di bin vê bêmaneyê de rêwîtiyekî felsefî pêşkêş dike: Mirin, xwekuştin, hêvî û Xwedayê. Lê paşê ne bi mirinê ne bi xwekuştinê re dibe, belkî bi qebûlkirina wê pelepûciyê ya ku dibe sedema manê. Tirs ji Xwedê, hêvîya bihuştê an jî pêwendiyên metafîzîkî, di dilê wî de cih nadigirin. Heta dawiya temenê xwe, di rêze raman û hestên pelepûciyê de dimîne û di nav vî bêbawerî û valahtiyê de jiyan dike.

Wergerek serkeftî: Ji Camus heta Mirzayê Picûk

Fawaz Husên, bi zimanê Kurmancî, romanê Camus “Biyanî” wergerandiye û bi awayekî rûmetdar hem lehengê zimanê berhemê hem jî ajoya felsefî ya wê ragihand. Xwendekar Kazim Polat, di gotarê xwe de digel dîroka xwendina tirkî ya berê, vê wergerekê bi zimanek xweşik, herikbar û Kurmancî ya zelal şîret dike.

Ev xwendekar, li dijî zimanê qelew û felsefî ya Camus, di vê wergerekê de bi aramî, bi kêfxwesî bi tenê di du rojan de kitabê xwend û qedand. Bi vê wateyê: “Ev berhem bi wergerekê Kurmancî yê Fawaz Husên ji min re bû rastî zimanê xwe yê Camus.”

Wêneya wergerekê yê duyem a Fawaz Husên jî hatî dayîn: “Mirzayê Picûk” ya Antoine de Saint-Exupèry. Bi pîrozî, xwendekar di ser çend salan de jî ev kitab di zimanê xwe ve dubare xwendiye û ev caran jî bi kêfxwesî û hestekî zarokan.