Pazar günü tekrar kerhaneye gittim. Bu sefer kararliydim. Dogru çalistigi evine. Kapiyi çaldim, açtilar. O, yine ayni sedirde. Iki kadinin arasinda oturan kapkara gözlerin önünde durarak, “kaç numara” dedim. Yüregim sürgün gibi yerinden gitti gidecek, “dört numara” dedi. Kalkti önüme düstü, odasina çiktik… Kenarda bir sandalyeye egreti oturdum, heyecanliyim, onunla ne konusacagim, düsünemiyorum, kalbim çarpiyor. “Bir kahve içer misin” diye sordu. Düsünmeden “evet” dedim. Sessizce odadan çikti, birazdan bir fincan kahve ile döndü. Ben de bu arada o yokken odayi taradim, kenarda bir somya, iki sandalye, bir masa, orta halli bir ev odasi gibi düzenli. Kahveyi verdi, karsima oturdu. Ikimiz de konusmuyorduk. Birazdan sessizligi o bozdu, adimi sordu, sonra o da söyledi. “Sevda”. Içimden, ‘ne güzel bir ismi var’ diye düsündüm. Durup dururken Sevda’ya sevdalaniyorum galiba diye düsünürken kapi çalindi. Fincanlari istediler. Ben para vermek için cebime davrandim, el isaretiyle “olmaz” dedi….memleketi kurtarmaya soyunmus, ama kendini kurtaramamis, bir tiyatro patronu olan ben, diger tarafta, bir kerhane patronu…Bizi insan yapan belki de yaptigimiz hatalardir.Çok namuslu olmanin, namussuzluk oldugunu çok geç ögrendim…Yasamimda ne bir aglamamis göz, ne de sizlamamis bir yürege rastladim…Umutlari kursuna dizilenlere…