Oturma Hastaligi’nda “tek yabancinin kendi”si oldugu mekâni tercih eden kisisiyle akrabadir sanki Yüzeysiz’in bakilmaktan hosnut olmayan kisisi. Bakana, bakanin bellegine, yorumuna bir güvensizlik belki de. ‘Dil’e, bu ‘kurulmus olan’a, toplumsal bellekte hazir getirilip kendisine aktarilan zihne mahkûmiyetini görmenin; toplum kurulumunu yansitan, onaylayan, tekrar eden ve kisiliksizlestirici ‘biz’ligini dayatan dilin saldirganligini anlamanin tezahürleri Yüzeysiz’i katediyor. Agzini herkese ödünç vermeye yanasmayan, belki de “Önce söz vardi”ya karsilik “Eylem vardi”yi tercih edecek bir anlayis. Raskolnikov’a nazire, bir ilkeyi bozmaya yönelme. “Çocugumuz olmaz bizim”cilere nazire, “anilarimiz/hikâyemiz olmaz bizim”in hikâye edicisi. Okur, edimlerle anilarin, sözcüklerle bellegin tehlikeli dansi araciligiyla öyküyü anlatanin yerine kendini koyacak olursa, dönüslü bir cümlenin özneligine aday olabilir. Ama bu okur eger “Ölüler, canlilar onlarin ölümlerini kaydetmedikleri sürece ölmüs degillerdir.”e katiliyorsa, Yüzeysiz’in öykünün ölümünü tescil ettiginden bile kuskulanabilir.