Genç Italyan yazari Susanna Tamaro’nun 1994’te yayimlandigi zaman Italya’da büyük yanki uyandiran ve yilin olayi olan bu kitabi, çok satan kitaplar listesinin basindaki yerini uzun süre bir baska kitaba birakmamistir. Eco’nun `Gülün Adi’ adli romanindan sonra en basarili Italyan romani olarak karsilanan Yüreginin Götürdügü Yere Git, 80 yasindaki bir kadinin uzaklara giden genç torununa yazdigi ve hem bir iç döküs, hem de vasiyet sayilabilecek mektuplarindan olusuyor. Yalin, güncel bir dille, sevgiyle ve içtenlikle kaleme alinmis, ama asla gönderilmemis olan bu mektuplarda, yasli kadin, kendisinin ve kizinin dokunakli yasamlarinin gizli kalmis yönlerini açiga vururken, bir yandan da hem kendini, hem de kizini irdeliyor; kendine karsi bir iç hesaplasma yürütüyor. Degisen gelenekler, altüst olan degerler karsisinda hissettiklerini torununa sevgiyle, bilgelikle aktarmak isteyen bu yasli kadin, kendi gençliginde yapmayi göze alamadigi seyleri yapmasini torununa ögütlerken, “Yapmaya degecek tek yolculuk, içimize yapacagimiz yolculuktur,” diyor; “o özgün çagriya kulak vermeli ve yüregimizin götürdügü yere gitmeliyiz.”