“Böyle kendi kösemde manevi yönden çürümüs, çevremden, gerçek yasamdan kopmus, kendi yer alti dünyamda kendi yarattigim nefrete bogulmus olarak, yasama nasil yan çizdigimi uzun uzadiya anlatmanin ne geregi var sanki?” Ben hasta bir adamim… Topraktan ve halkin temelinden kopmus… Kendi kendime serüvenler uydurur… yasama oyunlari oynardim… Içimdeki sürekli kaynasmayi dis etkilerle bastirmaya çalisirdim……Dünyada ikinci derecedeki bir rolü kendime yakistiramiyor, bu nedenle de ikinci olmaktansa sonuncu olmaya seve seve katlaniyordum… Çamurlar içinde debelenirken bile, “bir gün gelecek kahraman olacagim” diye avutuyordum kendimi… Hayâllerle oyalaniyorum… öteden beriden, ozanlardan, romancilardan kaptigim kusursuz hayat sahnelerini istedigim gibi bozup degistirebiliyordum bu hayâllerimde… Yeryüzünde gerçek hiçbir varlikla iliskisi olmayan, bu tümüyle hayâl ürünü olan asklarim ruhumu o denli cömertçe doyuruyordu ki, sonradan gerçek bir aska en ufak bir gereksinme duymuyordum. Dogrusu, gerçekte var olan birini sevmek benim için lüks olurdu…Çünkü bizler, az ya da çok, yasama aliskanligini yitirmis, aksak aksak yürümeye çalisan insanlariz. Hem de asil “gerçek yasamdan” igrenecek, onun adini bile isitmek istemeyecek kadar yabancilasmisizdir. Bu yadirgamayi, asil gerçek yasam’i bir is, bir görev sayacak, bu yasami bir kitaptan ögrenmeyi her seyden üstün tutacak kadar da ileri götürmüsüzdür isi… Bizler ölü dogmusuz, zaten çoktandir canli sayilmayan babalarin soyundan dogmusuz ve bu durum da gitgide daha çok hosumuza gidiyor. Bundan bir zevk payi bile çikariyoruz. Hattâ neredeyse düsüncelerin bizleri dogurmasini saglayacagiz… Biz bugün canlilik denen seyin nerede bulundugunu, neyin nesi oldugunu, hangi adla çagrildigini bile bilmiyoruz…