Kızlar iki üç günde bir gelip saçlarına maşa vurdururlardı. Allah bereket versin, beş on kuruşları nasip olurdu. Günün birinde baktım, kızlardan biri işini bitirince çekip gideceğine Yusuf’un dükkânında oturup sohbet ediyor. ‘Allah Allah!’ dedim. Yusuf’un da konuşacak lafı olur mu ki? Kız da ona söyleyecek ne bulur?
***
Anahtarı uzatıp ‘Al Emmioğlu, bu sende kalsın. Selamını aldım, artık buralarda duramam. Herhâlde onu bulmalıyım!’ dedi. ‘Aman Yusuf, etme Yusuf.’ demeye vakit kalmadan çekti gitti. İşte o gidiş.”
Düşünceli bir tavırla başını sallayarak: “Çoluk çocuğu ortada kaldı.” dedi. “Bu kadar sene karşıbekarşı esnaflık ettik. Aynı sanatın ekmeğini yedik. Onlara bakmak bize düştü artık!”
***
İçimde tuhaf bir utanma vardı. Güzel bir manzara için bir günlük alışkanlığımı değiştirmek, bir gecelik rahatımı feda etmek, bana kaybedilmiş bir alışveriş gibi gelirken bir kuru selamın arkasından başını alıp giden Yusuf’u ve onun, içinde kim bilir ne dünyalar yaşayan saçsız başını düşünüyordum.
Dört elle sarıldığımız birçok kıymetin; uğrunda, sahici bir insan gibi kalbimiz ve kafamızla yaşamayı feda ettiğimiz binlerce sözde önemli şeyin ne kadar kolay fırlatılıp atılabileceğini bana öğreten Yusuf! Benden de sana selam olsun…