Sait Faik Hikâye Armagani’ni kazanan Parasiz Yatili’yi 1972’de Kusatma, 1973’te Benim Sinemalarim izledi. Pes pese çikan bu üç kitaptaki öykü dünyasinin özgünlügü, diriligi, iç tutarliligi, bütünlügü, kendi kendini yetistirmis bir yazar olan Füruzan’in yaratici gücünün yani sira ön hazirliginin saglamligini da koyuyordu ortaya. Elestirmenlerce yapilan “Füruzan olayi” nitelemesi, “öyküye sayginlik kazandirdi” saptamasi, Gecenin Öteki Yüzü (1982) ve Sevda Dolu Bir Yaz (1999) baslikli kitaplarinda yer alan öykülerle de dogrulandi.Füruzan öykülerinin bu denli sevilmesinin, kitaplarinin yayimlandiklari tarihlerden bugünlere kadar pek çok baski yapmasinin nedenlerinden biri de sahicilik duygusunu çok güçlü bir biçimde yaratabilme basarisidir. Sinemasal anlatim kullandigi çokça söylenmistir, ama burada söz konusu olan, yalnizca onun gibi has edebiyatçilarin gerçeklestirebildigi edebiyata özgü görselliktir. Sayisiz ayrintiyla örer öykülerini. Her ayrinti islevseldir: Renkler, isiklar, kokular, sesler, biçimler… Öykü kisilerinden her birinin kendine özgü dili, kullandigi sözcükler, o sözcükleri kullanis biçimleri, sususlari, duruslari… Bu seçki, onun dünyasina açilan kapiyi araliyor. “Yaz geldi. Sabah halam gidince, evde ekmek varsa aliyorum zeytinle çikiyorum. Yazin çok seviniyorum, sokaga çikinca. Hep bir seyler oluyor. Yiyecek olmazsa evde, bu bahçenin arkasinda karavanalari bosalttiklari yerler var. Onlarin içinden çok iyi yiyecekler bulunur. Ama ben zeytinle ekmege bayilirim. Yaz geldi artik, canim sikilmaz. Hem ben buralari bilirim. Aç kalmam. Sen yabancisin. Buraya kaç vapur gelir gider bilir misin? Bilmezsin. O kadar kolay mi?