Tarihsel süreç içinde Yahudi toplumu, genellikle yerlesik medeniyetlerin kurucu “ötekisi”, dissal “kötülük” unsuru olarak anlamlandirilmistir. Söz konusu kurucu “ötelik” modernitenin daha baslangiç dönemlerinden günümüze kadar uzanan bir hat içinde çesitli sekiller almis olsa da, Yahudi toplumuna iliskin algi ve imgelerde de zamanla kimi kirilmalar yasanmistir. Yahudi Modernitesi adli çalisma, elestirel stratejisiyle iste bu kirilma dönemlerini ve bunlarin artçi etkilerini mercek altina aliyor. Yirminci yüzyilin baslarinda, özellikle de Büyük Ekim Devrimi sonrasinda Yahudi toplumunun entelektüel ve politik açilardan sol-sosyalist dünya görüsüyle olan temaslari, Ikinci Dünya Savasi’ndan sonra ve Israil devletinin kurulmasiyla birikte bir baska nitelik kazanmistir:Bugün, Yahudi dünyasinin ekseni Avrupa’dan Amerika Birlesik Devletleri’ne ve Israil’e kaymis durumda. Antisemitizm artik ulusal kültürleri biçimlendirmiyor, bu durum yerini 21. yüzyil baslarindaki hâkim irkçi form olan islamofobiye ya da Israil-Filistin çatismasinin dogurdugu yeni Yahudi düsmanligina birakti. Liberal demokrasilerimizin “medeni din”ine dönüsmüs olan Holokost’un hafizasi, eski parya halkini, demokratik Bati’nin kendi ahlaki erdemlerini ölçtügü bir tarih mirasinin korunan küçük bir azinligi haline getirdi. Paralel olarak, Yahudi diyasporasinin belirgin özellikleri – hareketlilik, sehirlilik, metinsellik ve dokunulmazlik-, bu özelliklerin var oldugu küçük azinligi da normallestirerek küresellesen dünyaya yayildi. Buna karsin, Yahudi tarihinin kendisine aykiri bir biçimde, “Yahudi sorununu” devletçi ve milliyetçi formda tekrar icat eden de Israil oldu.Yahudi toplumunun modernite ile olan gerilimli iliskilerindeki dönüsümlerin tarihsel olaylara atifla çözümlendigi bu kitap, söz konusu halka iliskin olarak üretilmis yerlesik kanaatleri sarsacak cinsten…(Tanitim Bülteninden)