…belki karamsar degil kizgin demek daha dogru olur(du). Bunu daha kolay kabul ederim. Evet, son iki-üç yilin olaylari karsisinda, herhalde çok birikmis, aci ve soguk bir öfkenin içinden yaziyorum. Uzun süre seyrettik, ulusalciligin yükselisini. Asla spontane bir milliyetçi dalga degildi bu; son üç yili bir bütün olarak gözden geçirdigimizde, derin devletin psikolojik harekât birimlerinde tezgâhlanmis bir senaryonun adim adim sahneye kondugunu görebiliyoruz. Bu koreografi, en üst düzeyde, darbeci zihniyettekilerin anayasal sinirlari da, parlamentonun üstünlügünü de tanimaksizin, dogrudan siyaset arenasina inerek adetâ haftalik demeçlerle hükümetten farkli bir “millî çizgi” formüle etmesinden, sözüm ona cumhuriyetçilik ve laiklik kisvesi altinda (a) diktatörlüge yatkin, hukuk ve ahlâk normlarindan kopmus bir manevî evren; (b) neo-nasyonalist, fasizan bir kitle hareketi; (c) özellikle tasrada yeni fedai çevreleri yaratilmasina kadar uzandi. Hrant Dink’in canini aldi; Anayasa Mahkemesini dahi göz göre göre siyasete âlet etti; ancak 22 Temmuz seçimlerine toslayip biraz duraladi. Ne ki, simdi bile hem Kürt sorununu yeniden militarize etme çabasini, hem Semdinli üzerinden toplumsal vicdana meydan okumayi sürdürüyor. Ne kadar korkunç bir dönem yasadigimizin tam farkinda miyiz acaba? Ben de bunun karsisinda, ulusalciligin evrensel çerçeve ve parametrelerini: Fasizm ve Nazizm ile ne kadar örtüstügünü hatirlatmak; Türkiye’yi nereye getirmek istedigini (kismen de getirdigini) sergilemek istiyorum. (Okuma Notlari, 22 Aralik 2007). Tarihçi Halil Berktay, Ankara SBF, ODTÜ ve Bogaziçi Üniversitesi’nden sonra, on yildir Sabanci Üniversitesi’nde ögretim üyesi. 15 Kasim 2007’den beri Taraf gazetesinde haftada iki kere yazdigi “Okuma Notlari”nin ilk 66’si ile diger bazi yazi ve demeçleri, devami gelecek olan bu cilde girdi. 23 Ekim