Kafamda bir sürü sey var, bir seyler ariyorum. Ellerim cebimde, Mannheim kazan, ben kepçe dolasiyorum. Karsilarda bir su deposu gözüküyor, ona dogru yürüsem, sonra saga dönüp istasyona giderim. Etrafimda vitrinler var, hayatim boyunca çok ender girdigim dükkanlarin vitrinleri onlar. Hayatim boyunca dediysem, söyle özetlemeliyim: yasim altmis sekiz, 1966’dan bu yana Mannheim’da yasiyorum. Tramvaylarin hizlarini düsürerek geçtigi caddelerdeki sinemalar ve lokantalara bakinca bir zamanlar birkaç kadinla onlarin içine girdigimi hatirliyorum. Telefon etmeliyim. 3310 model telefonumla eski bir arkadasimi, Hüseyin’i ariyorum. Ona “Nasilsin arkadasim? Ben Ayhan,” dedikten uzun bir süre sonra cevap geliyor: “Vay ne haber Ayhan Aga? Kaç ay oldu be? (Arkadasim Kesanli.) Izmir’den Hamburg’a uçmustum. Orada çocuklarimi gördüm, torunumu sevdim. Mannheim’a geldim, simdi de seni görmek istiyorum. Bu arada Frankfurt’ta kitap fuari var. Bir tasla iki kus vurma olayi var. Sahi, ne oldu senin kitap isin?” diyor. Benimle kitap fuarina gelip gelemeyecegini soruyorum, “Fuara gelemem ama seni oraya götürebilirim. Frankfurt Istasyonunun civarlarinda, o zaman Cuma günü seni tekrar ararim,” diyor. Karsilikli iyi niyet duygularimizi belirten cümlelerden sonra telefonu kapatiyoruz. (Tanitim Bülteninden)