“Bir kuş ötüyordu karanlıkta. Ses, hangi yönden
geliyor kestirmek zordu. Bir önemi de yoktu;
sessizliğin oluşturduğu boşluklardan rahatlıkla
yayılıyor, hoş bir yumuşaklıkla İbrahim’in kulağına
ulaşıyordu.
Bir köpek havlaması karıştı bu melodik, kırılgan kuş
sesine. Köpek üç kere havladı, sustu. Kuş öttü. Ay,
gökyüzünde beyaz bir fener gibi yükseldi. Seslerden
kendini aldı ve ‘ay’a baktı İbrahim. Şeklinden midir
bilinmez, komşu çocuğun kulaklarına taktığı meyveyi
hatırladı. Dilini ağzında gezdirdi. Sanki biraz daha
zorlasa tadını, yemeden bile hissedecekti. Kanımızı
işte bu kırmızı yapıyor, demişti komşunun oğlu. Ama
demişti İbrahim, ‘Ben hiç kiraz yemedim. Kanım yine
de kırmızı.’ Köpek üç kere havladı, kuş öttü. Kuşun
sesi daha uzaktan geliyordu artık. Bir tanesini de
bana ver, tadına bakayım, deseydi, verirdi arkadaşı.
Dememişti. Silik, kaygan, görünüp hemen kaybolan
bir istekle demiş olmayı geçirdi içinden.”
Emine Batar, Uzakların Yankısı’nda çocukluğumuzun
aslında sadece bize ait olmadığını hatırlatıyor. Her
bir anlatıda genişleyen ve her bir anıda tazelenen
doğasıyla geçmişin derinliklerine davet ediyor
okuyucuyu. Kan ve kiraz, kefen ve gelinlik, ölüm ve
yaşamın iç içe geçtiği dünyada var olma mücadelesi
veren İbrahim’in anıları, hem İbrahim’e, hem yazara,
hem de bize ait. Ya da belki de hiçbirimize ait değil…