“Bak buraya bir dokunus birakiyorum” demistim elimi kalbine götürüp. “Buraya baska kimsenin birakamayacagi saflikta, hayalimin de ötesinde berrak sudan çikmis, içi sadece sevgi dolu bir dokunus birakiyorum. Kimsenin bilmedigi, kimsenin duymadigi, sadece sana ait, yüregimden sana kaçmis haylaz ama sevimli bir dokunus. Gittigin her yerde yaninda olacak bir dokunus, bir mühür birakiyorum sana. Sen ve ben bilecegiz bunu ve asla unutmayacagiz. Unutursak kaybederiz…”Unutamadim, bir yanlisin romani. Bir kaçisin, bir vazgeçisin, ama ayni zamanda kaçamayisin romani. Umudun en dibe vurdugu anda hayatin kulaga fisildadigi güzel günlerin romani. Askin yüzeysel ele alinmadigi, hayata dair olandan bagimsiz tutulmadigi bir roman. Içimizi güzellikle dolduran ask kadar, o askin bir köse basinda ugradigi tecavüzlerin, yani basinda patlayan bombalarin, gözünün önünde tekmelenen çocuklarin, en degerlileri için kendinden vazgeçmis ve fakat bir hastane kösesinde dalgin gözlerle ölümü beklerken bile askindan vazgeçmemis olanlarin romani…  Bazen kocaman bir hiç’in, bazense hayati anlamli kilan her seyin romani. Unutamadim, umutsuzlugun, Demokles’in kilici gibi tepemizde sallandigi ama sonunda bir çirpida yere çalindigi, umudun galip geldigi sarsici ve sahici bir roman. “Unutamayanlara” ve “unutmaya karsi direnenlere” bir armagan…