On sekizinci ve on dokuzuncu yüzyillarda Bati Avrupa’daki Osmanli/Türk esinli mimarinin incelenmesine adanmis ilk kitap boyutundaki bu çalismada Nebahat Avcioglu, kültürel sinirlar meselesinde ayrimlari degil, çesitliligin uyumunu vurguluyor. Egzotizmin sinirlarina indirgenen turquerie’yi, kültürlerarasi bir sanat formu olarak degerlendiriyor. Yazar, bugüne kadar ihmal edilmis resimlere, tasarimlara ve binalara bakarak Bati’nin Osmanli Imparatorlugu ilgisini öztemsil ve milli politika mefhumlarina bagliyor. Turquerie ve Temsil Politikasi, 1728-1876, Avrupalilarin ilham için, ne gibi etkiler altinda, neden Türklere döndügünü arastirirken, bu dönemdeki sanat ve mimarinin kapsamli bir kültürel yorumlamasini sunuyor.Avcioglu, üç özel bina tipini inceliyor: köskler, camiler ve hamamlar. Bunlari da Bati Avrupa’da insa edilen ilk dört basi mamur örneklerinden seçiyor ve bu yapilarla mimari form ve üsluplarin kültürel siyasetini derinlemesine arastiriyor. Yazara göre bu bina tiplerinin özümsenmesi kazara olmadigi gibi sadece Avrupa’nin baska bir kültüre hakimiyetini de göstermez. Özünde diyalektik bir süreçti bu ve hem Bati’da hem de Dogu’da kültürlerötesilesmeye katkida bulunmustu.