Sairin bir biyolojik evlatlari vardir, bir de kelimelerden, harflerden yapilmis çocuklari. Sair ikisine de ayni gözle baksa, esit davranmak istese bile, bölüsülmesi, bölüstürülmesi gereken bir zaman süresi vardir, sinirli bir ömür: haksizlik nerdeyse kaçinilmazdir. Gerilimi daha da artiran bir sey daha var. Sair sadece baba degildir, çocuktur da: Kendi siirlerinin çocugu, kendi yazdiklarinin ürünü. Çocuk büyür, degisir; her kitapla, her siir evresiyle ortaya farkli bir “kisi” çikar – biyolojik çocuklarin babalarindaki bu degismeyi günü gününe izlemesi beklenemez, pek mümkün de degildir zaten.Turgut Uyar, Türkçe siirin kutup yildizlarindan biri, kuskusuz. Siirinin, poetikasinin yani sira elbet sahsiyetiyle, hayatiyla da merak edilen biri… Dervis Aydin Akkoç’un, onun dört çocuguyla, Semiramis Uyar’la, Seyda Uyar Dikmen’le, Tunga Uyar’la ve Turgut Uyar’la yaptigi söylesiler sairle ilgili çok sey ögrenmemizi sagliyor. Sadece sairle ilgili degil, Tomris Uyar’la, baska edebiyatçilarla, arkadaslariyla ilgili… Türkiye’nin (bu arada Posof’un, Terme’nin,Ankara’nin, Istanbul’un), edebiyat ortaminin, gündelik hayatin “o vakitleriyle” ilgili… Ve tabii baba-çocuk iliskileriyle ilgili de çok seyögreniyor, çok inceliklere tanik oluyoruz bu kitapla.Turgut Uyar’in Çocuklariyiz; hem biyografik, hem belgesel, hem uzun bir hikâye gibi bir narin kitap…