Her ne zaman, icat mucidinin celladina dönüsürse, mucidin yeni bir seyler icat etmesi ve eski icadinin köleliginden kendisini kurtarmasi, var olmasi açisindan olmazsa olmaz bir kosuldur. Aci, gözyasi ve ölümle yogrulan, çok zahmetli degisim sürecinin altinda kivranan tembel insan dogasi, bir yandan degisime karsi kapanarak içindeki ötekileri, farkliliklari ve uyumsuz olanlari bir degirmen tasi gibi ögütmeye devam eder. Ancak, ögütenin kendisi de, tipki icadinin kölesine dönüsen mucitler gibi, belirli bir süre sonra kayitsizligin, acilarin ve yok edici normatif degirmenin bir malzemesine dönüsür.Conrad, Atay ve Atilgan, ilk olarak insanin kendi eseri olan sosyal ve toplumsal kurumlarla kurdugu iliskiye egilir. Her üç yazar da bireyin karsisinda, ondan daha güçlü hale dönüsen kurumlara süphe ile yaklasir. Tüm kurumlar, insanin hizmetine giren birer araç olmaktan çikmis, onlari yaratan aklin denetimini yapar hale gelmistir. Toplumsal normlar, iliskileri düzenlemek, refahi ve güvenligi artirmak, huzur ve barisi getirmek, bireye ferah bir varolus imkani sunmak bir yana, insanin içsel huzurunu yok eden, varligina düsman, farkliligini içine almayan, darlastirici ve yok edici birer unsura dönüsmüstür. Conrad, Atay ve Atilgan; sosyal, dini ve felsefi düzenin parçalandigi bir dünyada modern insanin gerçeklikle karsilasmasini romanlarina tasir. Pek çok insani zaafi ortaya çikaran geleneksel degerlerin dayandigi siyasi, sosyo-ekonomik ve psikolojik gerçeklige karsi tahammül edilemez körlüge savas açarak ideal degerlerin pesine düserler. Geçerli dis normlarin yoklugunda, insanin tepkilerini/davranislari-ni incelerken; insanin tekrar eden trajik sonuçlarin kisir döngüsü-nü kirip, pek çok sancili bireysel acilardan kaçinilabilecegi düsüncesini, kurgu kisileri ile denemeye çalisirlar.