Bir aziz, yasami boyunca, kendisine bazen bir hâlenin sagladigi saygiyi duyurmaz. Baltasar Gracian’in yolunu izlediginde – gürültü patirti yapmamak – onu kimse fark etmez, – ki bundan Amelot de la Houssaye onun saray insani konusunda yazdigini sanmisti. Bir aziz, anlasilmak istersem, merhamet (charité) dagitmaz. O daha çok pisligi (déchet) ayirmaktadir:“ters-merhamet” yapar (décharite). Bunu da yapinin buyurdugunu gerçeklestirmek için yapar: özneye, bilinçdisinin öznesine kendisini (azizi) arzusunun nedeni olarak görmeyi saglamak için. Gerçekte (en effet) söz konusu özne, bu nedenin igrençliginden (abjection) dolayi yapida hiç degilse kendi yerini bulma sansina sahiptir. Bu aziz için komik degildir, ama hayal ediyorum ki bu televizyondaki birkaç kulak için, aziz olaylarindan bazi garipliklerle iyi kesismektedir. Bunun zevk (jouissance) etkisi olmasi konusunda, kim alinmis zevk (joui) ile anlamina (sens) sahip degil? Kuru kalan bir tek aziz, onun için bir yadsima. Ki bu da olayda en eglendirendir. Ona yaklasanlari ve yanilmayanlari eglendiren: aziz, zevkin hor görülenidir. Ne kadar çok sayida aziz isek, o kadar çok güleriz, bu benim ilkemdir – hatta kapitalist söylemden çikis, – ki bu bir ilerleme olusturmayacak, eger yalnizca bazilari içinse.