Kendimi bildim bileli bu kitabin konusu olan Ermeniler ile birlikte yasadim. Onlarla birlikte oyunlar oynadim, ayni okullara gittim. Oturdugum semtlerden dolayi onlarla günlük hayatimin her evresinde beraber oldum. Çocuklugum, Nvart Amca’dan çokomel, Ani Teyze’den paskalya çöregi almakla geçti. Yillar geçtikçe, onlarla iliskilerim daha derinlesti. Yesilköy’de futbol oynarken en yakin arkadasim Rober’di. Ya da ilk askim Patricia adinda ela gözlü bir Ermeni kiziydi…Önümde iki yol vardi. Ya Ermeniler ile münasebetlerimi, bu konuya girmeden, hiç yasanmamis, konusulmamis olarak devam edecektim. Iliskilerimi gündelik hayata indirerek, bu mesele ile ilgili iki kelam etmeyecektim. Ya da bu meselenin üstüne giderek, söylemediklerini konusarak kendi çapimda bir yüzlesmeye gidecektim. Zor olani seçtim, her ne kadar bunun bedelini 40 yillik dostluklarin bitmesiyle ödemis olsam da… Bu çalismada, Ermeni Meselesi hakkinda bugüne kadar su yüzüne çikmamis yeni bilgileri veya iddialari, olaylari degerlendirirken “ölü sayiciligi” yapmadigim için de matematiksel verileri, ona bagli tablolari, sablonlari bulamazsiniz… Bu kitabi okurken karsilasacaginiz, sadece gerçeklerin pesinden giden bir gencin, bu yolda ilerlerken yasadiklari, ögrendikleri, tecrübeleri ve en önemlisi bu esnada hissettikleridir.“Ümit, güvenlik yolunun basidir. Yolda yürümesen de daima yolun basini gözet. Dogru olmayan seyler yaptim deme, dogrulugu tut. O zaman hiçbir egrilik kalmaz. Dogruluk Musa’nin asasi gibidir. Egrilik ise sihirbazin sihrine benzer. Dogruluk ortaya çikinca onlarin hepsini yutar…” (Hz.Mevlana)