Bir tek safiri gördüm, kıyıda yalnız yatan. Suya en yakın yerde, benim gibi yorgun. Renginin parlaklığı gitmiş. Sırtı bana dönük, denizi seyrediyor. Belki o çevirdi onları. Geride başka iz yok. Safiri alıyorum elime. Biliyorum ne istediğini. Gidenlerin peşinden fırlatıyorum onu da. Denize kavuşmaktan mutlu, sekerek kayboluyor gözden. Suya dalmadan önce son bir defa bana bakıyor. Hiç kimseye anlatma diyor bunları. Ben de batan bir taş gibi içimde tutuyorum. Taşları nasıl da basite alıyoruz. Bazen neşeyle yürürken önümüze çıkan çakıl taşını bir tekmede uçururuz. Bazen soluklanmak için ilişiveririz bir taşın kenarına. Tarlada sınır olur, mezarlıkta sınırsızlık. Hepimiz çocukluğumuzda alıp elimize, suya fırlatmışızdır birini. Çocukluk geride kalıp büyüdükçe taşlarımız katılaşmış ama görünmez olmuştur. Kolay değildir artık taşıdığımız yükü indirmek, onları sakin bir kıyıda sektirmek, yüzeye dokunup dokunup kaybolmasını izlemek… Bir kasabada sıkışmış bu adam, çocukluktan yaşlılığa taşların sektiği ve battığı anları yaşıyor. Bu ustalıklı işin zarif işlenmiş öyküleri Taş Sektirme Ustası’nda.