“On sekizinci yüzyilda akla ve ilerlemeye olan inancin tedrici çözülmesiyle, tarih felsefesi hemen hemen evsiz kalmistir. Terim, önceden kullanildigindan daha yaygin bir biçimde hâlâ kullaniliyor, ama içerigi öyle seyreltilmistir ki tarihle alakali herhangi bir düsünce kendisini bir felsefe olarak adlandirabilir. “Felsefe” etiketi, ki bugünlerde çok ucuz bir kullanima sahiptir (yasam “felsefesi”, is “felsefesi”, ve hatta kamp “felsefesi”); spesifik bir felsefeye degil de, sadece kamusal ve özel fikirlere isaret eder. Bu tartismada “tarih felsefesi” kavrami, tarihî olaylarin ve intikallerin birlestirildigi ve nihai bir anlama yöneltildigi bir ilkeyle uyumlu olarak evrensel tarihin sistematik bir yorumunu yapmak için kullanilmistir.”Karl LöwithHeidegger’in ögrencilerinden biri olan Alman filozof Karl Löwith, en önemli eserleri arasinda yer alan Tarihte Anlam adli kitabinda teoloji ve tarih arasindaki problematik iliskiyi ele aliyor. Löwith bu iliskiyi irdelerken ortaya koydugu tarih yorumunu alisilagelmisin aksine modern zamanlardan baslayip, baslangica geri dönerek yapiyor.Burckhardt, Marx, Hegel, Kierkegaard, Voltaire, Vico, Bossuet, Joachim, Augustine ve Orosius gibi önemli Bati düsünür ve tarihçilerinin görüsleriyle örülen Tarihte Anlam, Löwith’in, tarihsel düsüncenin 18. yüzyilda basladigi yaygin görüsünün aksine tarih felsefesinin bir taslak olarak Hristiyanlik ve Yahudilik inanciyla basladigi ve eskatolojik modelin sekülerlestirilmesiyle son buldugu görüsüne dayaniyor.