“Dagilmis ve alaca karanliga gömülmüs Bati, kendilerini hala dünyanin efendileri sananlarin “uluslararasi ortakligi”, daha ne zamana kadar tüm dünyaya düzgün idare ve dogru davranma dersleri vermeye devam edecek? Bizim için mitlesmis cennetin yerini tutan kapitalist parlamentarizmin perisan askerleri olan birkaç görevli entelektüelin, Tunus ve Misir2in muhtesem halklarina, bu vahsi halklara ‘demokrasi’nin elifbasini ögretmek için kendilerini paralamasi gülünç degil mi? Kolonici küstahligin ne acinasi bir israri!”
“Zamanin halk ayaklanmalarindan bir sey ögrenmesi gerekenin, otuz yildir siyasi sefillik içinde olan bizler oldugu asikar degil mi? Oradaki, oligarsik, yozlasmis, dahasi –belki de özellikle– bati devletleri karsisinda utanç verici bir kulluk durumunda olan hükümetlerin kolektif eylemle yikilmasini mümkün kilan seyi acilen incelememiz gerekmiyor mu? Evet, bu hareketlerin ögrencileri olmamiz gerekiyor, aptal ögretmenleri degil. Çünkü bu hareketler, uzun zamandir yürürlükte olmadiklarina kendimizi inandirmaya çalistigimiz birkaç siyasi ilkeye, kendi icatlarina has bir deha içerisinde can veriyorlar. Ve özellikle de Marat’nin durmadan hatirlattigi su ilkeye: özgürlük, esitlik, bagimsizlasma söz konusu oldugunda, her seyi halk ayaklanmalarina borçluyuz.”