Çagatay Türkçesi, 15. yüzyildan 20. yüzyilin baslarina kadar Dogu Türklügünün edebî dilinin adidir. Edebî literatürde “Dogu Türkçesi” olarak da bilinir hemen hemen Osmanli cografyasinin disinda kalan Türklerin kullandigi ve klasik bir edebiyat meydana getirdikleri dildir. Nevayi döneminden itibaren bu dil için Türkler “Türkçe”, “Türkî til” ve “Türk tili” terimlerini kullanmistir.Türk dilinin en büyük yazarlarindan birisi olan Ali Sir Nevayi, Çagatay Türkçesiyle yazdigi otuza yakin eseriyle klasik bir edebiyatin olusmasini saglamistir. Onun söhreti sinirlari asarak Osmanli ülkesinde de yayilmis, “Nevayi dilince” siir söyleyen ve ona nazireler yazan Osmanli sairleri olmustur. Nevayi, Mevlana Sekkâkî, Lütfî, Gedaî, Ataî, Hüseyin Baykara, Sîban Han, Babür Sah gibi ünlü sair ve yazarlar Çagatay edebiyatinin ilk akla gelenleridir. Yine Ebulgazi Bahadir Han’in yazdigi Secere-i Türk ve Secere-i Terâkime de bu döneme aittir.Bu kitap üniversitelerimizin Türk Dili ve Edebiyati Bölümlerinde okutulan “Çagatay Türkçesi ve Edebiyati” derslerinde kullanilmak üzere yazilmistir. Kitapta ögrencilerin anlayacagi bir üslup tercih edilmis, özellikle örnek metin çözümlemeleriyle ögrencilere yol gösterilmistir.