Tarih ögretiminde yeni yaklasimlar benimsenip tarih ögretmenleri, ögrenciler, tarih ders kitaplari, sinif ortami ve ölçme ve degerlendirme bu yeni yaklasimlara göre yeniden kurgulanirken Türkiye’de tarih ögretimi özellikle ilkögretim ve ortaögretim düzeyinde bu gelismeleri geriden izlemistir. Geleneksel tarih ögretimi anlayisindaki bu degismeye karsi koyus, son yillarda bireysel çaba ve arastirmalarla degisime ugramistir. Ögrencilerin, ögretmenlerin anlattiklarini tekrarlanmasindan çok, tarihi yorumlamasi ve elestirmesi beklenmektedirartik. Tarih derslerinin geleneksel kaliplardan çikip yeni ve yaratici yaklasimlarin ilkeleri dogrultusunda yeniden biçimlendirilmesi hem arastiricilar hem detarihç,ler tarafindan kabul görmeye baslamistir. Tarih ögretiminin yasadigi kisirdöngüyü asmasina yönelik arastirmalar hizla artmaya baslamistir. Türkiye tarihçiligi açisindan en önemli nokta ise tarih ögretimine egitimcilerden ve yöntem bilimcilerden çok, ikincil alanda çalisanlarin görüs bildirmesidir. Teknik açidan sorunlu olan bu çalismalarda ögretim dogrusal olarak ele alinmakta, içerik ve yöntemlerin psikolojik ve gelisimsel yapiyi göz ardi ettigi görülmektedir. Somut konulardan yola çikmaktan çok, kalip ve sloganlara dayali tarih ögretimi anlayisi vurgulanmaktadir. Bu da tarih ögretiminin popülerlesmesine yol açmaktadir.