Iste bugün de hapishaneye girmis bulunmaktayim. Bana, bize ait bir gelecegi düsünerek özgür olmaya çalistigim bu hapishanede… Hepimizin özgürlügünü düsünerek… Elbette bu ortak özgürlük çerçevesinde, hapishanenin yikilmasi gerekecek. Yeniden yoldaslariyla bulusma gücünü kendinde bulmak için dönenlerin ve bir dönüsüm projesi çerçevesinde toplumu bir araya getirme amaciyla belli bir süreklilik içerisinde kafa yoranlarin, bir daha asla arzulariyla aralarina bu korkunç hapishane cehennemi dikilmesin diye…Yasam, onu insa etmedigimiz sürece; yasamin seyri özgürce kavranmadikça bir hapishanedir. Hapishanede de pekala hapishanenin disinda oldugumuz kadar özgür olabiliriz. Yasam, en azindan isçilerin yasami, özgürlük anlamina gelmedigi gibi, hapishane de özgürlükten yoksun olmak anlamina gelmiyor.Postmodern çagda, maddi ve maddi olmayan emegin artik karsitlik içerisinde olmadigi ölçüde, peygamber, yani entelektüel figürünün asildigina inaniyorum çünkü bu figür, üzerine düseni tamamen yerine getirmistir; iste böylesi bir anda militanlikesas rolü üstlenmektedir. Yüzyilin basinda doguya dogru trene atlayip geçtikleri her garda bir hücre, bir mücadele hücresi kurmak üzere duraklayan Amerikali sendikacilar gibi insanlara ihtiyacimiz var. Bu yolculugun her bir asamasinda, bu sendikacilar kendi mücadelelerini, arzularini, kendi ütopyalarini anlatmayi basardilar. Ancak bir yandan da aziz François d’Assise gibi, yani gerçek anlamda yoksul olmamiz gerekiyor: yoksul olmamiz gerekiyor çünkü ancak yalnizligin bu asamasinda bugünün sömürü paradigmasini kavrayabilir; bunun özüne erebiliriz.