Islâm’in temel prensiplerinden biri olan sûra, son derece ehemmiyet arzettigi halde, üzülerek ifade etmek gerekirse Sahâbe-i Kiram devrinden sonra ona geregi gibi önem verilmemistir. Onu, insanin ne kisisel hayatindan ve ne devlet hayatindan çikarip atmak mümkündür. Çünkü sûra, gerek fert, gerek cemaat ve gerekse devlet olarak hayatimizin siyasî, sosyal ve iktisadî bütün kesimlerini kapsamasina ragmen bu konuda simdiye kadar ne Türkiye’de ne de diger halki müslüman olan ülkelerde ciddî bir arastirma yapilmistir. Sadece çesitli konulari ihtiva eden kitaplar içinde yer yer serpistirilmis durumdadir. Ancak hiç biri ihtiyaca cevap verecek nitelikte degildir.
Mesveretle hareket etmek, mü’minlerin bir sifati ve Islâm devletinin de üzerine bina edildigi temel esaslardan biridir. Bunun için de üzerinde önemle durulmasi ve arastirma yapilmasi gereken bir konudur.
Konunun kaynaklari çok yönlüdür. Bir taraftan, tefsir ve hadîsi, bir taraftan fikhi ve Islâm tarihini de ilgilendirmektedir.
Asr-i Saâdet’te her sahada çok bol ve degisik örnekler bulmak mümkün oldugu gibi dört halife devrindeki uygulama da ayni sekilde bize isik tutabilecek kadar çoktur.
Zamanimizin ferdî ve siyâsî hayatina yeni bir ruh ve canlilik getirebilecek öneme sahip olan sûra prensibi, bu eserde, Rasûlullah’in devri ele alinmak suretiyle islenmeye çalisilmistir.