Otoriterlik bir hastaliktir, istisare ise bunun önleyicisi ve tedavisidir.Bir yönetici, yönettiklerinin dogrulugundan veya yozlasmasindan sorumlu oldugu gibi, yönetilenler de yöneticilerinin dogrulugundan ve yozlasmasindan sorumludur. Baslangiçta otoriter olma arzusu veya niyeti olmayan nice otoriter vardir. Ancak otoriterizm, böyle bir kisiye serbest hükmetme yetkisi verilmesi halinde yavas yavas kök salar ve büyür. Iktidar konumundaki bir kisi tek basina düsünür, emreder ve yasaklar, onun otoritesini kontrol edecek, ona tavsiyede bulunacak, yaptiklarina itiraz edecek birileri olmadan yönetirse, ilave olarak da böyle bir kisi tavsiye istedigi zaman duyacagi sey, “Siz en iyisini bilirsiniz!” ve “Siz ne derseniz o!” olursa, bizler gibi insani zaaf ve zayifliklara sahip olan bu kisinin neye dönüsmesi beklenir ki? Kur’an bize, Gerçek su ki insan, kendini kendine yeterli görerek azar (Alak, 96/6-7) demiyor mu? Biz ondan giderek artan bir otoriterlik, kibir ve despotluk disinda ne bekleyebiliriz? Firavun’un kavmine, “Ben size kendi görüsümü söylüyorum ve yine size ancak dogru yolu gösteriyorum” (Mümin, 40/29) demesine sebep olan bu türden bir durum degil miydi? Firavun’un bu sözleri, baskalariyla iliski kurmada dayandigi prensibi yani kendi bakis açisina sorgusuz sualsiz güveni özetlemektedir….Hz. Muhammed’in peygamberlik mesaji ve dini hakkinda bir seyler duyan bir bedevi gelip onu sordugunda, “Orada, ashabiyla birliktedir” cevabini alacak ve gruba yaklastiginda ise oradakilerden farkli, üstün konumda bir kimse göremeyince, saskinlik içinde; “Hanginiz Muhammed?” diye soracakti!