Süheylî’den Duyulmadik Hikâyeler Ortadogu tarihinin tek kare resmi gibidir. Bir milletin bütün unsurlarini içinde barindiran, ana dokusu ve temel renkleri insan olan büyük bir resim. Insanoglunun hiç eskimeyen, daima güncelligini koruyan özü, Süheylî’nin kaleminden günümüze ulasiyor. Süheylî, okuduklarini ve duyduklarini, malzemesi kelimeler olan bir ressam, bir nakkas gibi, berrak, isiltili renkler kullanarak canli tablolar halinde sunuyor. O, hikâyeleriyle dis görünüsün ardindaki hakikatin, insanin ruhuna dek uzanip orada yankilanan hakikatin izini sürüyor. Aydinlik, masmavi, berrak bir gökyüzünün altinda kentleri dolasarak, sanki günün yorgunlugunu da ay ve bol yildizli yaz gögünün altinda, sirtini bir agaca yaslamis, yanan atesin isiltisinin dost yüzlere vurdugu bir dinlenme aninda hikâyelerini tadina vara vara anlatiyor. Adeta hakikatin konusarak, dost gönüllere çarpa çarpa arandigi, tadina doyulmaz bir sohbeti hatirlatiyor. Ve daima bu sohbete Yaraticiya azîm bir tesekkür ve yaratilanlara ise derin bir saygi eslik ediyor. Bu hikâyeler insan olmanin sicakligini, askin her seye galip olacagina olan güveni, sabretmek kosuluyla kötülügün muhakkak yenilecegini, zalimin asla cezasiz kalmayacagini, debdebenin ve ihtisamin isiklarinin bir gün mutlaka sönecegini, bir gönlü rahatlatmanin, bir aciya son vermenin en önemli ibadet oldugunu samimiyetle inançla anlatiyor. (Tanitim Bülteninden)