Sûfî gelenek, beden içerisinde hapsedilmis rûhun özgürlesme serüvenini çesitli yöntem ve uygulamalarla ortaya koyan mânevî bir disiplin olarak insan psikolojisine katkida bulunmus ve bulunmaya da devam etmektedir. Bu nedenle, sûfî gelenegin insan mâneviyatina sagladigi katki rûhî boyutuyla bagini zayiflatmis modern insan için yeniden ele alinmasi gereken bir konudur. Mânevî dönüsümün yeri kalpte gelisme gösteren psiko-ruhsal hal ve durumlar, davranislara mânevî içerik kazandirmaktadir. Bu sekilde tutum ve davranislari mânevî tarza göre sekillenen birey, tabii terapi sürecini yasamakta ve bu nedenle strese girme ve depresyona düsme riski azalmaktadir.Bu çalismamiz tasavvuf ve psikoloji arasinda günümüzde kurulmakta olan iliskiye akademik bir katki saglama amacina yöneliktir. Çesitli sekillerde kurulan tasavvuf ve psikoloji iliskisi akademik bakisi gerektiren bir konuma gelmistir. Bu nedenle, bu çalismada sûfî psikolojisi çerçevesinde benlik gelisimi/dönüsümü konusunu, klasik dönemin en önemli sûfî müelliflerinden Ebû Abdurrahman Muhammed Sülemî’ye göre ele aldik. Çalismamizi Sülemî’den hareketle yapmamizin iki nedeni vardir. Bunlardan biri, klasik döneme ait bir sûfî olarak dönemine kadar gelisen sûfî kültürü çok iyi derleyen ve analiz eden bir müellif olmasi, ikincisi ise büyük çogunlukla Türkçeye tercüme edilen eserlerinin sûfî psikolojisi ve benlik dönüsümü açisindan incelenmeye deger nitelikte olmasidir.Sûfî günes gibidir, yeryüzünde bulunan her seyin üzerine dogar. Yer gibidir, her sey onu çigner. Su gibidir, her sey onu içer. Ates gibidir, her sey ondan isik alir. Yer gibidir, eziyete katlanir, ot bitirir. (Ali b. Abdulhamid)