Imdat Avsar hikâyelerindeki varliklarin yogun insanîlesme egilimleri, ondaki yogun nesnelesme egiliminden kaynaklanmaktadir. Bu egilim, varlik ve nesnelerin diline karsi duyarli bir ruh tasiyan yazarlara mahsus bir ayricaliktir. Böyle müstesna bir ruha sahip olan biri, bu yetisini muhakkak kesfeder; ama yazarken ama okurken. Hikâyelere bakinca Avsar’in bu yetisini yazarken kesfettigi ileri sürülebilir. Zira öykü metinlerinde kelime, cümle, tesbih… Biçiminde akan söz nehrinin ardinda, birdenbire yatagindan tasan, bir bas gösterip bir kaybolan ayri bir dil irmagi daha görülür. Yazarin kuvve halinde olan bu yeni irmagi, öyküyü yazarken kesfettigi çok belirgindir. Su hakikati de teslim etmelidir ki, kuvve halinde olani, kuvve halinde olanla bulursunuz, zira yatagini bulamayan su derya olmaz. Isaret ettigimiz iki dil irmagi arasinda durmayan bir yazarin, iki dilin çagiltisini ayni anda duymasi mümkün degildir. Bu noktada su hükmü rahatlikla verebiliriz; kisinin açik dilini nesne alanina ve nesnenin gizli dilini insanî alana tasiyamayan hiçbir yazar, büyük bir yazar olamaz. Büyük yazar olmanin sarti, iki dil arasinda köprü olmaktan geçer. Imdat Avsar’in duyus ve üslubunu belirleyen sey, bu iki dil arasinda yer alisidir ve bu durus ögrenilen bir sey degildir.Prof. Dr. Ziya Avsar