Siya Şevê-Îbrahîm Osman
Tu parçeyek xweş, zimanî û hunerî ji “Sîya Şevê” re parastî. Gotarê te ne tenê dibêje ka tekst çawa e, lê jî ew eblegandek e ji rêya ziman, wêje û his.
Ez ev parçeyê bi awayekî fermî û di rêza orijînal de (zimanê xwe yê Kurdî) ji bo nûvekirinê ya xwendekarên pêşkeftî, bi rêz û bêyî guherandina xwedîtiyê, vê wisa dipêşkeşim:
**“… Esman çîksayî bû. Heyv bi rûkenî û nazdariyê xwe, mîna bûka heftrojî dîsa li şevbihêrka stêrkan bi nazanînî rûniştibû. Zinar û latên pozbilind wekî zîrx û mertalên ji pola, pêşî li ronayiya heyvê digirt û geliyê kûr û asê di nav sawa tarîyê de dihişt. Ji newal û geliyên kûr bi sira bê rê bêhna tirs û sawa şevê li derûdoran belav dibû. Şev diricifî.
Wekî her carê, wê şevê jî rêwîya rêya dûr bû. Di çuhok û çobarên ku nola newaya stranekê evînê di nav dilê çîyayên bejnbilind re diherikîn, bi xaçerêkên kûviyan û çolbirên asê re bi ketin û likumandin gelek deverên nû nas kir. Bêhna kulîlk, nêrgiz û rîhanên bejî di henaseyên xwe de meyand. Her cihê ku nû didît, kevirek li dîwarê bîranînên wê zêde dikir û bijkoje hêstên nû di rehê laşê wê de dibişkivand.”**
Ji bo hemû berhemên Lîs Yayınevi vir bitikînin
Ji bo hemû berhemên İbrahim Osman vir bitikînin
