Uzun yıllarını mahpusta geçiren Koko, her ne yapsa da geçmişinden kaçamaz. Duvarlara aşina olan benliği sıcak, soğuk iklimler yaşatır. Tek tesellisi davası (aşkı) Lori’nin gözlerinden yüreğine eklenenlerdir. Ne içerisi ne de dışarısı sancı çekmesinde engel değildir. Bu sancılar, ünlü düşünür Lacan’ın “ Düşündüğüm yerde değilim, bulunmadığım yerde düşünüyorum.”sözlerini hatırlatır. Kendini bulma çabası işkenceye dönüşür ve Koko’yu adım adım intihara sürükler. O intihar vukusunda yüzyılların tarihi öfkesi vardır.

Her gece aynı korkularla yüzleşen Lori, alışkanlıklarına bir son vermek arayışındadır. İçini yakan aşk a taş onu itiraflara sürükler, o ise bu sisli ruh halinden nefret eder. Verilmiş bir sözü de olsa beklemek arenasında hayatıyla ilgili yeni kararlar alır. Öylesine yaşayarak mutlu olacağına inanır. Aşk zamana yenik düşsün diye inadında ısrar eder.

Belli kesimleri anlatan simgeler, romanın ana perdesini oluşturur. Arka sokaklarda emanetsiz gezmeyen QIRIXLAR, bir gece kentliler derin uykudayken Diyarbakır’ı kendi aralarında bölüşürler. Girmedikleri delik ve değmedikleri adam kalmayan KARA ELLİLER, her suça meyillidir. Gizli örgütlenmelerle bir halkın uyanışına ön ayak olan TELEBELER, büyük bir direniş yaratır. Kentin güvenliğini sağlamakla görevli olan ALUCELER, bir dönemin tehdit unsurudur.