‘’Bir mektubunda yasami boyunca karsisina çikan en güzel deneyimin bir gün sabahin ilk saatlerinde günes yükseliyorken parildayan silahlariyla uygun adim yürüyen ve ayaklarini uyumlu sekilde yere vuran bir tabur asker oldugunu söylemis.Bu kadar güzel bir sahneyi daha önce hiç görmemistim, askerlerin ve botlarinin geçis sirasinda yaptigi müzikten daha güzel bir müzikte duymadim’’ diyen Nietzsche’nin yerini ‘’Sir Mektuplari’’ndaki sade ama derin anlatimi ile kelimelerin kalbine üfledigi masumiyet ve içtenligi Recep Garip aliyor. Çok yakinda her birinizin kapisina, penceresine hatta basucuna ‘sir mektuplari’ tasiyacak olan güvercinlerin nefes alis verislerini hissettiren yazar; kelimelerden kurdugu dev bir orkestrayla sarkisini dinletiyor ve bahari müjdeliyor okuyucusuna…Sir mektuplari; kendi içinde yolculuk yaparak, içine girip çözülmesi gereken bir gizemdir. Bu yolculuk esnasinda yazar bizlere hem ayna hem de aynaya bakan yüz oldugumuzu derin bir sessizlik içindeki kalp atislarimizda hissettiriyor…Sir mektuplari; zihninizdeki düsünce nehrinin yamacina oturtup bulanik renklerden arindiracak duru bir mavilikte yazarin içsel bir çiçek açisidir… Ve sen onu ortaya çikmaya kiskirtacak kadar israrciysan koklanmak için ortaya çikar.