Aslinda seytan bile ondan umudunu kesmisti…Giorgio Da Montagna iyi ve güzel seylerin kendisini bulacagina inanmiyordu. Özellikle de askin. Ask, en olmadik yerde ve zamanda çikmisti karsisina… Bu kez askin pesinden gitmeye kararliydi… Çünkü sonunda kalbini emanet edecegi kisiyi gerçekten bulduguna inaniyordu. Ve onu kaybetmeye hiç de niyeti yoktu…Aslinda sanildigi gibi bir melek degildi… Merve Rüzgaroglu, saf olabilirdi ancak aptal degildi. Yine de hiç beklemedigi bir anda kalbini Giorgio Da Montagna’ya kaptirmisti. Ancak bu, inanmadigi bir ask için duygularini ayakalti edecegi anlamina gelmiyordu. Merve Rüzgaroglu sirf bu yüzden kaçmisti. Aci çekmemek ve duygularina yenilmemek için. Ancak, Giorgio Montagna’nin insan kiligina girmis, iki ayakli bir ökse otundan farksiz oldugunu hiç hesaba katmamisti.***“Benim anlayamadigim, senin bu adamla ne isin vardi? Ya kizim sen beni öldürecek misin?”“Boran, seni arayip haber verdigime pisman etme. Kizin hâlini görmüyor musun? Biz ne dertteyiz, sen neyin derdinde!”Bakislarim “Sen hiç konusma, kesin bunlarin arasinda bir sey oldugunu biliyordun ve benden gizledin.” diyen agabeyimle Eylül’ün arasinda gidip geliyordu. Zihnim o kadar bulanik ve karisikti ki ne söyleyecegimi bilmiyordum. Cevap verip vermemek de umurumda degildi aslinda. Aklim ölümün kiyisindan ikinci kez dönen biçare askimdaydi ve odun kardesimin tafralarini çekecek hâlde degildim. Tek üzüldügüm, benim yüzümden Eylül’e de çatiyor olmasiydi ve ben simdiye kadar bu kadar ciddi bir sekilde tartistiklarini görmemistim. Gerçi Eylül için fazla üzülmem gerekmedigini bir kez daha anladim.