Isrâkîlik, Sihâbüddin es-Sühreverdî (öl.587/1191) tarafindan sistem-lestirildigi kabul edilen, özgün ve köklü bir düsünme biçimini temsil etmektedir. Bu durumda Isrâkîligin arastirilmasi, sadece bu ekolün anlasilmasi için degil, ayni zamanda bir bütün olarak Islam felsefesi geleneginin de anlasilmasi için önemlidir. Ancak, hem tarihsel süreçte hem de Islam felsefesinin kurucu epistemolojilerine iliskin son yillarda yapilan arastirmalarda Isrâkîligin çok az ilgi gördügü, yeteri kadar arastirilmadigi ve anlasilmadigi görülmektedir. Bu anlamda Isrâkîlikle ilgili, genel olarak, iki arastirma alanina duyulan derin ihtiyaci tespit etmek mümkündür: (i) Isrâkîlik düsüncesinin ‘farklilik’larini ihtiva eden ayristirici vasfini kendi bütünlügü içinde anlama ihtiyaci, (ii) tamamlayici bir parçasi oldugu Islam felsefesi geleneginin diger ekolleriyle olan ‘paylasimlari bakimindan anlama ihtiyaci. Birincisi Islam felsefesinin özgün bir ekolü olarak Isrâkîligin arastirilmasina^ ikincisi Messâîlikve Felsefî Tasavvuf ekolleriyle olan iliskisinin anlasilmasina ve arastirilmasina iliskin bir ihtiyaçta temerküz etmektedir.