Şevek Şîzofren-Îrfan Amîda

Payîza dereng, bi metirsîyeke erjeng tê ser û xwe dike bi kirasekî reş, wekî mirovek ku dixwaze di xapînokiyekê de vedişêre. Ew xwe bi ser serê xwe dadike, diponije kitana hîvê, ku jê re awirên hîvê ji şevê vedidizin, ji rûyê şermbar.

Bayê şaşwaz, bi kelecahdeke qetqetî û belawela, di toz û tirabêlka deştê de şevê distirê. Di hewşê de pel û şaxên daran ku payîz wan tewandibû, di bingehê têledirîyên ser dîwêr de wekî xuşînekî bêbaz lê zivir dike.

Qirşikên şewitî bi ecacokê têne ku pêş û paşî derî û pencereyên xanîyê dixistin. Bêhna pûş û bêhna xewnê, bi pişoya çîrokan li dîwaran tê gihanîn. Gund di hêzanên tarî de dihêle xwe; kûçikên tirsnaktir ji hîva rûnixumandî, çavên wan reş, gez dikin bê.

Xewnê gundê, xwe bi kirasekî ji kewşê ve digire, bi binkiraskekî şevê dinixumîne. Ew dixwaze xwe ji xênî, ji hîv û tavehîvê, ji şevê û çîrokên paçînkirî vederxîne.

Niha jî, her tişt bi kitana hîvê, bi toz û tirabêlka deştê li ser axê… Bi dengê bêdengîyê, bi pelên ku diketin, bi sorikê çavên qirşîk, payîz bi armancê ku bimeşîne, li ber derîyê dizê.

 

Ji bo hemû berhemên lîs Yayınları vir bitikînin

Ji bo hemû berhemên Îrfan Amîda vir bitikînin