“Ay dede hiç yardim etmiyordu. Sadece durup izliyordu. Bazen kocaman bir yuvarlak olarak görüyordum onu, bazen ise hiç yoktu. Günes ise her gün vardi. Günesi her gün görüyordum. Günes bir baska misket arkadasim oluvermisti. Resim defterime bu yüzden hiç ay fotografi çizmemistim belki de…Günes en güzel haliyle tüm resim defterimi renklendiriyordu. Günesi çizerken de ortasina gülen yüz yapiyordum. Bir defasinda günese üzgün bir ifade ekledim ama bu ona hiç yakismamisti. O günden bu güne günes; tüm enerjim, hayata tutunusum, isigim, yörüngem ve en önemlisi de hayat kaynagim olmustu. Bulutlu bir resim de çizsem muhakkak günesi de arasina çizer, gülümseme ifadesini koyardim. Ona her bakisimda ben de gülümserdim çünkü.”Çocuklar hayal kurar ve yasatirdi. Yasayinca da kolay kolay öldürmezlerdi.Büyüyeceklerini düsünemediklerinden, ölümü de bilmezlerdi.Sevgisiz hayat, zorunluluklarin pençesinde, ayaklari prangalara bagli hayatini idam etmis insanlarin, mecburiyet duygusuyla kendi dünyalarindaki karartilarinin kirintilarini toplamasiydi. Hayat kirintilariyla degil, kalintilariyla varligi hissedilerek toplanmali ve yutulmaliydi. Bunun için her sey SEV-ilmeliydi çünkü bütün karanliklar SEV-giyle aydinlanirdi.