Sergotina Calvino-Yaqob Tilermenî
Sergoyê Jiyanê: Jin, Pizank û Bihûştê Navbera Dojehê
Mirov ne ew e ku xwe bi ser bîne bermahî. Ne ew e ku li ser xewla jinekê werdibe — ne ew ku bi ser lingan dikeve, jîyan bi dawiyekê terik dike û weke çewalî di nav rêzikên zîv de radizê.
Sergoyê rastîn, ew e ku ji nav berxwedanê û xebatê jin hatîye.
Jin — ku bi gotineke bêdeng di rodiyê de xwe vedike — sergoyek diafirîne.
Pizanka, ku di navbera bihuşt û dojehê de tê dayîn, di heman demê de:
– carî tê binaxkirin
– carî jî tê avêtin.
Pizanka ku mirîtî ye, bi germiyekê di nav zextên jinê de digere. Di vê cihê de, gotina te dest nîşan dike ku:
Mêran ne qevzên jiyanê ne, belkî ewên ne ku dixwazin ji gûyê xwe dûr bimînin,
di xwe de qevaş, bi hişkî, bi rûmetî û carinan jî bi bêdengî radikevin.
Çavkanîyek Li Ser Pirsên Hêrsî û Afirandinê
Ev gotar ne tenê behsa jinê dike. Ew pêvajoya navxweyî ya jiyanê, navbera zar û xwedîtiyê, navbera kirin û terkirinê, navbera afirandin û mirinê dike wêne.
“Sergoyê rast e ku jin têda raze û weke xweya xwe dibêje: ez jî li vir im.”
Ji bo hemû berhemên Avesta Yayınevi vir bitikînin
Ji bo hemû berhemên Yaqob Tilermenî vir bitikînin
